Δες μουσική

Κωνσταντίνα ΠατσιαλούArt in article, independent.gr

11/06/2014

Η ώρα είναι 8:00 μ.μ. και είμαι έτοιμη να παρακολουθήσω την αγαπημένη μου εκπομπή. Φοράω στα πόδια αθλητικά και στα αφτιά ακουστικά. Συντονίζομαι στον ραδιοφωνικό σταθμό με τις μουσικές που μου αρέσουν και ξεκινάω.

1ο τραγούδι. Ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά, αλλά ξέρω πως πρέπει να δω κι αυτό το ηλιοβασίλεμα. Διασχίζω το δρομάκι που με οδηγεί στη θάλασσα. Το χαμόγελο είναι ήδη στα χείλη μου και τα μάτια μου διασταυρώνονται με άλλα μάτια, στα οποία βλέπω το ίδιο χαμόγελο. Θα’ ναι επειδή αντικρίζουν παρόμοιους ήχους. Η μουσική είναι πραγματικά μια μοναδική συντροφιά.

2ο τραγούδι. Άλλοι περπατούν με το έτερον ήμισυ ή με φίλους, με την οικογένεια ή με το σκύλο, ενώ αρκετοί χρησιμοποιούν ποδήλατα, μικρά ή μεγάλα, αγωνιστικά ή οικογενειακά. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που τρέχουν με τόσο πάθος. Μια κοπέλα σταματά λαχανιασμένη και πίνει λίγο νερό να ξεδιψάσει. Δύο αγόρια που τρέχουν μαζί της, την παρακινούν να συνεχίσει.

3ο τραγούδι. Ο κύριος που ψήνει καλαμπόκια έχει ήδη ανάψει φωτιά. Μέχρι να τον ξανασυναντήσω, στην επιστροφή, θα έχει ήδη ψήσει αρκετά.

4ο τραγούδι. Μια ομάδα ανθρώπων διαφόρων ηλικιών κάνει γιόγκα με το βλέμμα στραμμένο στον ήλιο που ετοιμάζεται να δύσει. Μοιάζουν να προσεύχονται. Γυμνάζονται, ενώ ταυτόχρονα αφαιρούν κάθε αρνητική σκέψη, καθαρίζουν το μυαλό, αναπνέουν τη θάλασσα και ισορροπούν με τη φύση.

5ο τραγούδι. Ψαράδες στην ακτή έχουν στήσει τα καλάμια τους, έχουν ρίξει τα αγκίστρια τους και περιμένουν υπομονετικά κάτι να τσιμπήσει. Το ίδιο αναμένουν και κάποιοι άλλοι στο καΐκι τους, λίγα μόλις μέτρα από τη στεριά.

6ο τραγούδι. Μυρίζει άνοιξη και καλοκαίρι μαζί, φρεσκοκομμένο χορτάρι και θάλασσα, ενώ καθώς περνά η ώρα οι ευκάλυπτοι αναδύουν όλο και περισσότερο το άρωμά τους. Τα ρουθούνια ανοίγουν και οι αναπνοές γίνονται πιο βαθιές.

7ο τραγούδι. Στα βράχια, ένα ζευγάρι αγκαλιάζεται. Δεν είναι εδώ για να κρυφτεί, αλλά για να παρακολουθήσει τη δική του ιστορία παράλληλα με την ιστορία του ηλιοβασιλέματος. Κοντά του δύο γλυπτά πουλιά φιλιούνται (εικόνα).

8ο τραγούδι. Στο παγκάκι δύο κυρίες συζητούν, αλλά δεν κοιτούν η μία την άλλη. Θα έλεγες ότι μιλούν στον ήλιο. Πιο δίπλα, σε ένα αυτοκίνητο, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων μοιάζει να σταμάτησε μόνο και μόνο για την ώρα που πλησιάζει.

9ο τραγούδι. Στον κατακόκκινο πλέον ήλιο ο κόσμος στρέφει το κεφάλι για να τον χαιρετίσει. Είναι ο επίσημος όλων. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σταματούν για μία φωτογραφία.

10ο τραγούδι. Φτάνω στο σημείο που ο δρόμος είναι πολύ κοντά στη θάλασσα. Βγάζω το ένα ακουστικό και ακούω το κύμα. Ελάχιστοι, προς το παρόν, κάνουν μπάνιο, ενώ πολλοί προτιμούν το τρέξιμο στην άλλη πλευρά του δρόμου, στο «Πάρκο της Αγυιάς».

11ο τραγούδι. Συνεχίζω ευθεία και πλέον πατώ στην άμμο. Τα λίγα σύννεφα στον ουρανό ανυπομονούν να χρωματιστούν. Ο ήλιος κρύβεται και τα βουνά έχουν πάρει φωτιά.

12ο τραγούδι. Σημείο επιστροφής, ακριβώς στα 3 χιλιόμετρα. Κι άλλα τόσα τραγούδια για τον γυρισμό, με εικόνες που κάθε μέρα είναι διαφορετικές. Γιατί κανένα ηλιοβασίλεμα δεν είναι το ίδιο. Η μουσική με βοηθά να βλέπω μόνο ό,τι μου προσφέρει χαρά. Στη θάλασσα, στον ουρανό και στη γη. Όπου κι αν βρίσκομαι, ακόμα κι αν είμαι στο σπίτι μου.

Την ίδια στιγμή, ένας μεγάλος αριθμός ατόμων μόλις έχει παρακολουθήσει τις κατευθυνόμενες ειδήσεις από τα “ανεξάρτητα” ιδιωτικά κανάλια. Την ώρα που άκουγα μουσική, αυτά τα άτομα μάθαιναν για τον ανασχηματισμό που στόχο έχει να διορθώσει τις αδικίες που έγιναν. Στη συνέχεια, σίγουρα κάτι θα ειπώθηκε για ανάπτυξη και μετά από ένα σωρό ανούσιους σχολιασμούς -πάντα- υπέρ της Κυβέρνησης από τους “έγκυρους” δημοσιογράφους, θα διαδόθηκε επιτέλους το πώς πέρασαν οι celebrities το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Μετά από τη βόλτα που έκανα, άκου λοιπόν πώς βλέπω (χωρίς να τις βλέπω – αρκούν ελάχιστα λεπτά στο διαδίκτυο, όχι μία αιωνιότητα στα “μεγάλα κανάλια”) τις ειδήσεις αυτές.

Πρώτον, έγιναν αδικίες και δεν θα πληρώσει κανείς γι’ αυτές. Οι απερχόμενοι υπουργοί δήθεν πήραν το μήνυμα και πήγαν στο σπιτάκι τους να ξεκουραστούν. Αρκετό μαύρο έβαλαν στη ζωή μας, σειρά άλλων να βάλουν το χεράκι τους. Ποιον να πρωτοπώ: τον Κεδίκογλου με το μαύρο στην ΕΡΤ; Τον Αρβανιτόπουλο με το μαύρο στην Παιδεία; Τον Γεωργιάδη που δεν περίμενα ότι υπήρχε χειρότερος να τον αντικαταστήσει; Τον Στουρνάρα που θα πάρει προαγωγή; Τον Χατζηδάκη με την ιδιωτικοποίηση των πάντων;

Δεύτερον, ας υποθέσουμε την εξής ανάπτυξη. Παραπάνω περιγράφεται η διαδρομή στην Πάτρα από τη Μαρίνα έως την Πλαζ. Σε ένα φανταστικό σενάριο, η Κυβέρνηση αποφασίζει να ιδιωτικοποιήσει τη συγκεκριμένη διαδρομή, ώστε ιδιωτική εταιρεία να φτιάξει ποδηλατόδρομους (που δεν έχουμε), εστιατόρια και καφετέριες (λες και δεν έχουμε), με στόχο να έρθει η ανάπτυξη στην περιοχή. Δικαιολογία οι δήθεν θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν με τα έργα (γιατί αν τα έργα ήταν δημόσια θα γίνονταν μόνα τους). Στη συνέχεια θα πηγαίνει ο ποδηλάτης να περνά στον ποδηλατόδρομο και θα πληρώνει διόδια, γιατί η ρόδα θα προκαλεί φθορά! Κι εκεί που θα θέλουμε να ακούσουμε το κύμα και να απολαύσουμε τη διαδρομή μέσα στα δέντρα, θα αντικρίζουμε μία ακόμη καφετέρια (που η δημιουργία της θα έχει κλείσει μία άλλη). Αλλά θα έχουμε ανάπτυξη. Φαντάσου το αυτό σε μεγαλύτερο μέγεθος με την ιδιωτικοποίηση των Αιγιαλών. Αυτή η ανάπτυξη σημαίνει ξεπούλημα και δικαίωμα χρήσης μόνο από λίγους. Οι διαχειριστές τους αν μπορούσαν θα ζητούσαν χρήματα ακόμα και από τα πουλιά που πετούν στον αέρα “τους” και τα ψάρια που κολυμπούν στα νερά “τους”.

Τρίτον, οι παρελάσεις των τηλεπαρουσιαστριών και των δισεκατομμυριούχων στα νησιά κατά τη διάρκεια του τριημέρου, έχουν ως μόνο στόχο τον θεατή, διότι με αυτόν τρέφονται. Δεν θα περάσουν καλά, αν δεν γίνουν λίγο παραπάνω διάσημοι. Την ώρα που μπορούμε να απολαμβάνουμε τη διαδρομή μας, αυτοί περιμένουν να γίνουν η εικόνα μας μέσω της δικής τους βόλτας.

Είναι απίστευτες οι εικόνες που επιλέγονται να εμφανιστούν στο κοινό και ιδιαιτέρως απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται. Ας ρίξουμε επιτέλους μαύρο στην προπαγανδιστική τηλεόρασή τους. Οι μόνες έγχρωμες εικόνες είναι αυτές που δημιουργούνται με τη βοήθεια των ήχων που αγαπάμε. Με τα λόγια του συντρόφου, τις συμβουλές των φίλων, το γέλιο των παιδιών. Και σίγουρα με τη μουσική.

 

Αφιερωμένο:

  • σε εκείνους που η κατάθλιψη τους έχει κάνει να πιστεύουν ότι για όλα φταίνε οι ίδιοι.
  • στους απολυμένους της ΕΡΤ, με αφορμή τον ένα χρόνο από το μαύρο.

Δημοσιεύθηκε στο independent.gr