28/04/2014
Πέρυσι, Μεγάλη Παρασκευή βρισκόμουν στην Μητρόπολη Κερκύρας, στον Ιερό Ναό της Αγίας Θεοδώρας, όπου μπορούσε κανείς να παρατηρήσει την έντονη παρουσία του μοβ χρώματος τόσο στον στολισμό όσο και στα ρούχα των ιερέων, προκειμένου να δηλωθεί η έννοια του πένθους. Αυτή ήταν η αφορμή για να γράψω το άρθρο με τίτλο «Το χρώμα της δημοκρατίας». Φέτος, παρακολούθησα την Ακολουθία της Αποκαθήλωσης στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής, Μητρόπολης του Αγρινίου. Το μοβ χρώμα ήταν παρόν, όπως και το συγκινησιακό κλίμα που με τον ίδιο τρόπο κάθε χρόνο κάνει τα μάτια των πιστών να βουρκώνουν. Τη στιγμή που μεταφέρεται ο στολισμένος Επιτάφιος στο κέντρο, μπροστά από το ιερό, ώστε να γίνει η αναπαράσταση της ταφής, νιώθω μία ανατριχίλα διαβάζοντας τις λέξεις που κοσμούν περιμετρικά τον Επιτάφιο: «ANACTA O ΘΕΟC… Η ΕΛΛΑΔΑ; ΘΑ ΑΝΑCΤΗΘΕΙ; !!!»
Σε δευτερόλεπτα κυριεύομαι από ερωτήματα. Γιατί αυτό το θρησκευτικοπολιτικό μήνυμα στον Επιτάφιο; Ποιο είναι το νόημα του μηνύματος; Η Ελλάδα θυσιάστηκε; Για ποιον θυσιάστηκε; Σε ποιον απευθύνεται η ερώτηση αν θα αναστηθεί; “Πρέπει” να αναγράφονται τέτοια μηνύματα στον Επιτάφιο; Αυτές οι ερωτήσεις απασχόλησαν το μυαλό μου για αρκετή ώρα, και η προσοχή μου αποσπάστηκε προσπαθώντας να βρω απαντήσεις.
Υποτίθεται ότι όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα έχουν ως στόχο τη σωτηρία της. Αυτό ευαγγελίζεται η Κυβέρνηση, η οποία νομίζει ότι είναι ο Θεός που στέλνει τα παιδιά του σε θυσία. Όμως, κανείς δεν θέλησε να στερηθεί εκούσια όσα έχει αποκτήσει με αγώνα. Ιδιαίτερα, κανείς δεν θέλησε (στην προκειμένη περίπτωση) να στερηθεί τη ζωή του με πρόσχημα τη σωτηρία της χώρας. Επομένως, δεν μιλάμε για θυσία, μιλάμε για γενοκτονία. Γενοκτονία είναι, επιπλέον, το γεγονός ότι οι θάνατοι έχουν ξεπεράσει τις γεννήσεις. Το ερώτημα, λοιπόν, για την Ανάσταση της Ελλάδας, περιμένει μία ελπιδοφόρα απάντηση ότι τα δεδομένα θα ανατραπούν. Ωστόσο, μένοντας στο ερώτημα και βλέποντάς το μάλιστα πάνω στον Επιτάφιο είναι σα να βρισκόμαστε στον επιτάφιο θρήνο της Ελλάδας. Έτσι ένιωσα και πιστεύω ότι αντίστοιχα συναισθήματα είχαν όσοι αντίκριζαν τον Επιτάφιο. Είναι όμως σωστή αυτή η κίνηση; Ο καθένας από εμάς περιμένει λίγο πολύ ένα θαύμα, και ξαφνικά βλέπει την Εκκλησία να περιμένει το θαύμα και η ίδια. Ή μήπως τελικά δεν είναι έτσι;
Εδώ θα ανοίξω μία παρένθεση καθώς, έχοντας στο μυαλό μου την δραματική ταινία “Αμήν.” (2002) του Κώστα Γαβρά, αρχίζω να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα διαφορετικά. Η ταινία βασίζεται στην ιστορία του χημικού Κουρτ Γκερστάιν, υπαρκτό πρόσωπο και αξιωματικός των Ες-Ες που προσπάθησε αποτυχημένα να ευαισθητοποιήσει την Καθολική Εκκλησία σχετικά με το Ολοκαύτωμα. Από την άλλη, ο Ρικάρντο, φανταστικός χαρακτήρας, είναι εμπνευσμένος από υπαρκτούς καθολικούς ιερείς που αγωνίστηκαν να αντιταχθούν στην αγριότητα και δεν συμβιβάστηκαν με τους ιεραρχικά ανώτερους που αδιαφόρησαν για την γενοκτονία των Εβραίων. Ο Γαβράς ξαναλέει την ιστορία του Ολοκαυτώματος, όμως δεν μιλάει για τα θύματα αλλά για τους θύτες. Ιδιαίτερα για την περίπτωση της Εκκλησίας, που δεν λειτούργησε ως ανώτερος ηθικός φορέας, αλλά περιορίστηκε στις διπλωματικές θέσεις της.
Αν και δεν έχουμε δει ένα ξεκάθαρο μήνυμα από την Εκκλησία αναφορικά με την Ελλάδα της κρίσης, θεωρώ ότι ο “επαναστατικός” (όπως χαρακτηρίστηκε στο διαδίκτυο) Επιτάφιος (αντίστοιχος με τον Ρικάρντο) δεν απευθύνεται στον απλό λαό. Δεν απευθύνεται στα θύματα αλλά στους θύτες. Στέλνει το σύνθημά του σε εκείνους που συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο. Αυτούς προσπαθεί να συγκινήσει, και πιθανόν επέλεξε έναν τρόπο όχι προφορικό (όπως θα ήταν ένα κήρυγμα), αλλά γραπτό, τοποθετημένο συμβολικά εκεί που θα προσέλθουν οι πιστοί και οι “πιστοί”, για να προσκυνήσουν.
Βγαίνοντας από την Εκκλησία και φορτισμένη από τις σκέψεις, ξαφνικά αντικρίζω έναν τοίχο γεμάτο με αφίσες, στις οποίες αναγράφονται:
«ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ. ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ στην ΚΑΛΠΗ όταν ΠΑΜΕ».
Οι απολυμένοι και οι σε διαθεσιμότητα καθηγητές Αιτωλοακαρνανίας στέλνουν το δικό τους μήνυμα. Αυτοί που έδωσαν την ψήφο τους, διαπράττοντας τα σύγχρονα εγκλήματα κατά των βασικών αγαθών του ελληνικού λαού, έχουν ευθύνη και ονοματεπώνυμο [1]. Και θα τιμωρηθούν. Σε αυτούς απευθύνεται το μήνυμα, στους θύτες δηλαδή και πάλι. Το κόκκινο χρώμα της ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ τραβά την προσοχή και είναι αδύνατον να μην διαβαστεί. Ίσως γι’ αυτό την επόμενη μέρα οι αφίσες είχαν εξαφανιστεί από τον συγκεκριμένο τοίχο. Γιατί “ενοχλούσαν” τα βλέμματα των ενόχων. Των ενόχων που τη μια στιγμή διάβαζαν «Η Ελλάδα; Θα αναστηθεί;» Και η απάντηση ήταν «Ανάσταση θα κάνουμε στην κάλπη όταν πάμε». Δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι ταρακουνήθηκαν έστω και λίγο από τις παραπάνω φράσεις. Δεν ξέρω αν τους αγγίζουν τα λόγια των πονεμένων ανθρώπων που έχουν χάσει τους αγαπημένους τους, τη δουλειά τους, το σπίτι τους, τη γη τους, τα κεκτημένα τους. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα τιμωρηθούν, όπως τιμωρούνται οι προδότες. Κι εγώ σε αυτό το άρθρο, σε αυτούς απευθύνομαι…
Δημοσιεύθηκε στο independent.gr
Πηγές:
[1]. http://diathesimoiekp.blogspot.gr/2014/04/blog-post_24.html