Edge of Tomorrow

Κωνσταντίνα ΠατσιαλούArt in article, independent.gr

30/09/2014

Είναι μία από εκείνες τις στιγμές που δεν αντέχεις την πραγματικότητα, γιατί δεν μοιάζει φυσιολογική και δεν τη χωράει ο νους. Στενοχωριέσαι, και το μόνο που θες είναι να μην σκέφτεσαι. Δεν επιλέγεις τη βόλτα γιατί φοβάσαι ότι θα εγκλωβιστείς σε σκέψεις, και δεν επιθυμείς να βρεθείς με φίλους γιατί δεν θες να συζητήσεις, αλλά προτιμάς να ξεχαστείς βλέποντας μία ταινία.

Μία από αυτές τις στιγμές λοιπόν θεωρώ ότι είναι καλύτερο να παρακολουθήσω ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας, με εξωγήινους κατά προτίμηση, που θα με κάνουν να ξανασκεφτώ τα γήινα ως λογικά. Δεν είμαι φαν του είδους, αλλά έχοντας διαβάσει πολύ καλές κριτικές για την ταινία Edge of Tomorrow (Στα όρια του αύριο – 2014), αποφασίζω να περάσω αυτό το βράδυ, μετά τα απίστευτα νέα που μόλις έμαθα, βυθισμένη σε εικόνες δράσης και φαντασίας.

Η ιστορία αφορά μία εξωγήινη φυλή που έχει καταλάβει τη γη και επιτίθεται στους ανθρώπους χωρίς να μπορεί να νικηθεί. Ο William Cage (Tom Cruise), αξιωματικός του στρατού που δεν έχει βρεθεί ποτέ σε μάχη, στέλνεται να συμμετάσχει χωρίς τη θέλησή του σε αποστολή με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας, η οποία μοιάζει περισσότερο με αποστολή αυτοκτονίας. Σκοτώνεται μέσα σε λίγα λεπτά και αρχίζει να ζει, να πολεμά και να πεθαίνει ξανά και ξανά. Κάθε φορά όμως αντιμετωπίζει τους αντιπάλους με αυξημένες ικανότητες. Με τη βοήθεια της Rita Vrataski (Emily Blunt), που ανήκει στις Ειδικές Δυνάμεις, κάθε επαναλαμβανόμενη προσπάθεια είναι και ένα βήμα πιο κοντά στην εξόντωση του εχθρού.

Ο σκηνοθέτης Doug Liman καταφέρνει και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Η επιστροφή του ήρωα στην ίδια μέρα δεν γίνεται καθόλου κουραστική, αντίθετα, λειτουργεί επεξηγηματικά, προσθέτοντας ένα επιπλέον στοιχείο στην πλοκή. Η ίδια μέρα δίνεται από διαφορετικές οπτικές γωνίες, και κάθε φορά που ένα νέο δεδομένο γίνεται αντιληπτό για τον ήρωα, αυτό γίνεται ταυτόχρονα αντιληπτό και για τον θεατή. Το σενάριο, που βασίζεται στην Ιαπωνική νουβέλα All You Need is Kill του Hiroshi Sakurazaka, είναι πανέξυπνο και θυμίζει τη Groundhog Day (Μέρα της Μαρμότας – 1993).

Στη Μέρα της Μαρμότας όμως ο εγωκεντρικός πρωταγωνιστής ζει την ίδια μέρα, μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι ο ίδιος θα πρέπει να αλλάξει, να βελτιωθεί και αναπτύσσοντας μια θετική στάση απέναντι στη ζωή, να βρει την ευτυχία. Το θέμα δηλαδή λαμβάνει υπόψη του ότι τα δεδομένα στη ζωή μας δεν αλλάζουν. Αυτό που έχει σημασία είναι πώς θα αλλάξει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά και πώς θα αντιμετωπίσει θετικά οποιαδήποτε αρνητική κατάσταση. Αλλά το Edge of Tomorrow πάει ένα βήμα παραπέρα. Η επανάληψη της μέρας δεν έχει ως στόχο μόνο τη βελτίωση του ήρωα. Απώτερος σκοπός είναι η αλλαγή των δεδομένων της μέρας.

Περιπέτεια, εντυπωσιακά οπτικά εφέ, καλογραμμένοι διάλογοι, χιούμορ είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που εναλλάσσονται (μαζί με την εναλλαγή του χρόνου), και που χρησιμοποιούνται χωρίς υπερβολές και σε σωστές δόσεις. Ο πρωταγωνιστής κάνει την εμφάνισή του ως δειλός αντιήρωας, όπως συμβαίνει σε πολλές ταινίες επιστημονικής φαντασίας, και καταλήγει ήρωας αφού, αναλαμβάνοντας μία ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, αποφασίζει να έρθει αντιμέτωπος με τον εχθρό και επιτυγχάνει να τον εξολοθρεύσει μετά από μία απίστευτη μονομαχία. Αυτό σημαίνει ότι έχει κατορθώσει να αλλάξει την ιστορία. Από ηττημένος σε κατεστραμμένη ανθρωπότητα γίνεται νικητής σε έναν κόσμο με μέλλον.

Θα χαρακτήριζα την ταινία συναρπαστική, η οποία κατάφερε να με απορροφήσει τόσο, ώστε με τους τίτλους τέλους όταν επανήλθα στην πραγματικότητα, θεώρησα τελικά τα όσα είχα δει πιο αληθινά από τα αληθινά γεγονότα. Αλλά τι είναι αυτό που είχε συμβεί πριν από μερικές ώρες; Ανακοινώθηκε στο διαδίκτυο ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε τις προσφυγές εκπαιδευτικών Δευτεροβάθμιας Επαγγελματικής Εκπαίδευσης που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα, και έκρινε ότι η κατάργηση των ειδικοτήτων τους και των οργανικών θέσεων τους που επέφερε το καθεστώς της διαθεσιμότητας, στηρίζεται σε κριτήρια συνδεόμενα με τις λειτουργικές και οργανικές ανάγκες της διοικήσεως και ως εκ τούτου δεν παραβιάζει τις διατάξεις του άρθρου 103 του συντάγματος περί μονιμότητας. Ακόμη, η Ολομέλεια του ΣτΕ, έκρινε, ότι δεν παραβιάζονται οι διατάξεις του Συντάγματος περί ισότητας και αξιοκρατίας καθώς και εκείνες που αναφέρονται στην εκπαίδευση και στην αρχή της αναλογικότητας!

Κάθε μέρα, οι εκπαιδευτικοί που βρισκόμαστε σε διαθεσιμότητα, ζούμε ξανά και ξανά τη δική μας «Μέρα της Μαρμότας». Με την ανακοίνωση του ΣτΕ, την οποία περιμέναμε σαν λύτρωση που όμως δεν ήρθε, επανήλθαν τα συναισθήματα σε εκείνη την ημέρα του Ιουλίου του 2013, όταν χωρίς καμία αιτιολόγηση βρεθήκαμε στην ομηρία που εξακολουθούμε να βιώνουμε, και χωρίς αιτιολόγηση η κατάσταση αυτή θεωρείται Συνταγματική! Στο μεταξύ, για να παρηγορηθούμε, όλοι βάζουμε τα δυνατά μας και προσπαθούμε να δούμε θετικά όσα συμβαίνουν. Όμως αυτό δεν οδηγεί πουθενά.

Το Edge of Tomorrow μου έδωσε περισσότερες απαντήσεις. Δοκιμάζω μια νέα ερμηνεία της υπόθεσης: Τα συμφέροντα (πολιτικά, εξουσιαστικά, τραπεζικά, χρηματιστηριακά πείτε τα όπως θέλετε) έχουν καταλάβει τη γη και σκοπεύουν να αφανίσουν την ανθρωπότητα. Τη στιγμή που ο ήρωας πεθαίνει, το αίμα του έρχεται σε επαφή με αίμα συμφερόντων, γεγονός που τον καθιστά ικανό να επαναλαμβάνει τη μέρα του από το ίδιο σημείο και να διορθώνει τα λάθη. Την ίδια ικανότητα όμως έχουν και τα συμφέροντα, αυτή είναι η δύναμή τους, γι’ αυτό και είναι ανίκητα. Ο πρωταγωνιστής μαθαίνει ότι όσες πιο πολλές φορές πεθάνει και άρα όσες πιο πολλές φορές ξαναζήσει την ίδια μέρα, θα έρθει στο μυαλό του μία μνήμη που θα τον βοηθήσει να εκμηδενίσει τον εχθρό. Σα να θέλει να μας πει ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να ζήσει πολλές φορές την καταπάτηση των δικαιωμάτων του και της ύπαρξής του, για να καταλάβει τον τρόπο αντιμετώπισης μιας κατάστασης.

Χθες, σήμερα, αύριο, κάθε μέρα καταπατούνται τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά μας, στο όνομα του δημόσιου συμφέροντος, ενός τέρατος χωρίς ανθρώπινο και κοινωνικό πρόσωπο. Τώρα που το ΣτΕ έβγαλε τη διαθεσιμότητα Συνταγματική, μπορούμε να απευθυνθούμε στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια και όταν θα χάσουμε και εκεί, να απευθυνθούμε στα Εξωγήινα Δικαστήρια. Αλλά ξέχασα, εκεί ζει ο εχθρός. Τελικά μόνο η μνήμη της απάνθρωπης αντιμετώπισής μας θα μας βοηθήσει να εξοντώσουμε αυτό που μας έφτασε σε αυτό το σημείο.

 

Δημοσιεύθηκε στο independent.gr